بسیاری از سازمان‌ها به قدری درگیر اجرای کارهای روتین و فرایندهای تکرار شونده شده‌اند که زمان کافی برای متمرکز شدن و تشخیص وضعیت فعلی سازمان خود ندارد. اشکالات به قدری در سازمان نهادینه شده است و سازمان به آن عادت کرده است که همچون فردی که به لنگ لنگان رفتن عادت کرده باشد، تنها به طی مسیر فکر می‌کند و این در حالی است که قدری تامل و رفع برخی از مشکلاتی که همچون خاری در پاشنه‌ی سازمان رفته است، می‌تواند بر سرعت و کیفیت طی مسیر سازمان بیافزاید. رویکردهای جدید در استانداردهایی همچون راهنمای PMBOK ویرایش هفتم و راهنمای مدیریت پروژه ایزو 21502، مسیر را برای دستیابی به نقطه مطلوب برای یک سازمان در نظر می‌گیرد که در آن مدیر پروژه به عنوان عامل تغییر همجون فروشنده‌ای درون سازمانی، ایده‌هایی که برای تغییر باید در سازمان رخ دهد را در پروژه‌ای که مدیریتش را بر عهده دارد می‌فروشد. اما تغییر در سازمان‌ها با دستور دادن رخ نمی‌دهد. بر عکس آن چیزی که در پس ذهن بسیاری از مدیران نقش بسته است که با یک دستور و ابلاغ همه به خط می‌شوند، تغییر با دستور در هیج کجا رخ نداده است. بنابراین فکر اینکه با ابلاغ یک نامه، آیین نامه، بخشنامه، روش اجرایی و هر … دیگر می‌توانید تغییر ایجاد کنید را از ذهن خود دور نمایید. یکی از مدل‌های رایج برای تغییرات مدل ADKAR است که طی مراحل زیر رخ می‌دهد:

1. آگاهی رسانی: تعیین ضرورت تغییر
2. تمایل: تمایل افراد به پشتیبانی از تغییر
3. دانش: ارتقای دانش افراد برای درک نقش‌ها و مسئولیت‌های جدید
4. توانایی: تمرین عملی و خبره شدن
5. حمایت از پایداری تغییر

و کلام آخر اینکه در اجرای تغییرات عجله نکنید. تغییرات زیاد در زمان کم نه تنها نتیجه مطلوبی به بار نمی‌آورد، بلکه ایجاد بی‌تفاوتی در میان ذینفعان می‌نماید.

از همین امروز برای ایجاد تغییرات در سازمان خود برنامه ریزی کنید.